کمپین یک میلیون امضاء و سازمان ملل متحد:
امسال در جریان برگزاری اجلاسیه کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد1 نیویورک حال و هوای دیگری داشت . این کمیسیون که هر سال هفته آخر فوریه شروع و معمولا تا روز زن و پس از بزرگداشت روز جهانی زن به پایان می رسد . در این ایام شور و هیجان زیادی شهر نیویورک را فرا می گیرد . صدها زن ومرد از سراسر جهان از طرف سازمانهای غیر انتفاعی و غیر دولتی و از جانب دولت ها و به نمایندگی ملت های مختلف برای شرکت در این اجلاسیه حضور بهم می رسانند. در میان آنان دختران جوان به تشویق بخش پیشرفت زنان2 گاها در این اجلاسیه دیده می شوند و بعضا با چهره مردانی که دوش بدوش زنان برای بحث و بررسی وضع زنان راه زیادی را برای رفتن به نیویورک پیموده اند برخورد می کنیم . برای من ایجاد فرصت و فضای مناسب که بتوانم با بسیاری از فعالان حقوق زنان ، اعضا و مسئولین سازمانهای غیر انتفاعی ونمایندگان دولت های مختلف در رابطه با کمپین یک میلیون امضا ء برای برابری و مسئله زنان کرد گفتگو کنم حائز اهمیت بود.
در این اجلاسیه چندین با ر این امکان وفرصت برای صحبت روی مسائل زنان ایران و کمپین یک میلیون امضا پیش آمد . بدین ترتیب که در وهله اول درسشن های نخست با طرح سوال و سپس در خواست اعلام پتیشن 3کمپین برای امضا به نظر سنجی راجع به کمپین و شرح و توضیح این جنبش سراسری پرداختم وجود دو تن دیگر از فعالان جنبش زنان ایران فضای منا سبی را برای گشودن بحث راجع به کمپین پدید آورد . ما بدون اینکه از قبل و به طور رسمی در این زمینه برنامه ریزی کرده باشیم فرمهای امضا و اطلاعات لازم را در تعداد تکثیر شده فراوان با خودمان به نیویورک برده بودیم . یکی از دوستان که در پوشه های نارنجی مخصوص کلیه اطلاعات لازم را به همراه فرم امضا برای هشت مارچ به تعداد زیادی تهیه و تدارک دیده بود . زنگ پوشه ها ونحوه توزیعشان به راحتی در فضای چند روزه اجلاسیه کمیسیون خود نمایی می کرد بسیار طبیعی بود که بسیاری از زنان فعال شرکت کننده در این اجلاسیه کمپین را می شناختند و همین امر کار را برای میکروفن و در خواست امضای فرم ها و سئوال و جواب آسان میکرد . خصایص استقلال تنوع نظری و حرکت از موضع قدرت آن به خوبی روی دیگران اثر مثبت می گذاشت . د رحقیقت نیازی به سازماندهی قبلی نبود اعتقاد به برابری ، آگاهی روی نکات حقوقی مندرج در پتیشن و تقاضای امضای فرم ها کافی بود تا بحث به میان کشیده شود برای شرکت کنندگانی که کمپین را نمی شناختند و تمرکز کاری شان روی زنان مناطق دیگر جهان بود ارائه پوشه حاوی مطالب و اطلاعات که مشتمل بر شرح کمپین ، دستگیر شده گان و اعلامیه هشت مارچ بود ارائه می کردیم . در جریان جلسات روزانه که بطور مستمر از هشت صبح تا هشت شب ادامه داشت صدها امضا از جانب نمایندگان و اعضای NGO ها جمع کردیم یکی دیگر از فعالان جنبش زنان که از کالیفرنیا در پنل یک سازمان زنان سخنرانی داشت راه را برای پیش کشیدن بحث کمپین بازکرذ.
تم و موضوع کمیسیون و شرکت نمایندگان شصت و شش کشور و هفت سرزمین زیر سلطه و بیش از 5600 نفر و تشکیل صد و هفتاد گردهمایی ، اهمیت بیش از پیش از جانب سازمانهای غیر دولتی که در مقام مشورتی خاص با سازمان ملل هستند طرح مسائل زنان ایران در کرد را برای من حا د می کرد . به همین دلیل در همان روزهای اول با دبیرکل کمیته سازمان های غیر دولتی خانم دکتر ویویان ب پندر ِVivian B Pender Dr. روی وضع زنان صحبت کردم و مصرا روی فرصتی برای صحبت روی مسائل زنان ایران وکمپین یک میلیون امضا و زنان کرد تاکید کردم . بعد از چندین بار او و همکارش که کمیته جلسات صبحگاهی سازمانهای غیر دولتی را می چرخاندند به من گفت که بایست در یکی از انجمن های منطقه ای Caucusشرکت کنم انجمنها شامل
انجمن کا کز آفریقا
انحمن آسیای پاسفیک
انجمن اروپا
انجمن امریکای لاتین
انجمن غرب آسیا
انجمن آمریکا
پس از تهیه مطلبی روز بعد در انجمن ( کاکز) غرب آسیا و کشورهای غربی شرکت کردم . در این انجمن نمایندگان ترکیه ، سوریه ، عراق ، مصر و سودان و آذربایجان حضور داشتند ایران و کردستان می بایست در این انجمن باشند که عدم حضور سازمان و گروهی از جانب ایران و کردستان کاملا محسوس بود. ابتدا به ساکن آنها قطعنامه خود را در رابطه با زنان کشورهای غرب آسیا خواندند که می بایست روز بعد در جلسه عمومی خوانده می شد . در قطعنامه اسمی از زنان ایران و زنان کرد برده نشده بود ...
بیشتر کشورهای شرکت کننده عرب بود ند بهمین دلیل وجود مترجم فرصت کافی برای تکرار مطالب به دو زبان را به من داد . من بدین ترتیب شروع کردم:
من ثریا فلاح مدافع و فعال زنان در ایران و زنان کرد مایلم توجه همه شما را به سه موضوع که شما در قطعنا مه به آن اشاره ای نکرده اید جلب نمایم . این انجمن ، انجمن غرب آسیا بعلاوه خاورمیانه است که زنان ایران و کرد بایست در آن باشند. من از جانب آنان صحبت می کنم زیرا خواهران من از ایران اجازه شرکت در این اجلاسیه را نداشته اند ، به دلایل سیاسی هیچ سازمان غیر دولتی و زنان نماینده دولت ، بر اساس اطلاعاتی که دارم شرکت نکرده اند.
در وهله اول بایست در قطعنامه به وضعیت زنان ایرانی و شناسایی کمپین یک میلیون امضا برای برابری اشاره شود . وضعیت زنان ایران براثر فشار حکومت رو به وخامت رفته و برای حقوق اساسی شان تلاش می کنند که نصف مرد شناخته نشوند. من اینجا مایلم با ارائه اطلاعات کافی و لازم در مورد کمپین یک میلیون امضا برای برابری و بر علیه قوانین تبعیض آمیز در ایران ضمن شناساندن کمپین به شما ، درخواست امضای پتیشن هشتم مارچ را بکنم . من معتقدم که کمپین یک حرکت تاریخی است و آن را یک حرکت دموکراتیک در خاورمیانه می دانم .
دوما در قطعنامه بایست از بیست میلیون زن کرد که حقو حقوقشان نه تنها به عنوان زن زیر پا گذاشته شده بلکه کرد بودنشان مزید به علت شده است و ... تقاضای من پس از ترجمه مترجم با رای صد درصد اعضا تائید شد و در قطعنامه نوشته شد وتمام اعضای انجمن پتیشن را امضا کردند.
همچنین روز بعد درتجمع همگانی صبح و در سایر برنامه ها مسئله کمپین همچنان در راس مسائل مطروحه قرار گرفت . دوست و همکار مبارزم نیز در تمام جلساتی که به عنوان شنونده شرکت میکرد به نحوی به صحبت در این زمینه می پرداخت روزانه 150 بسته کامل را در پوشه های نارنجی تکثیر کرده و طبق قرار قبلی همدیگر را جلو UN می دیدیم ومن ضمن توزیع در صف و جلسات و روی میزهای مختلف قرار می دادم . فرم ها را به چند نفر از شهرهای مختلف که مایل به پذیرش آن بودند سپردم . همچنین یکی از دوستانم به نام کس سون Kay swan که از یوتا UTAH با تمایل فراوان به همکاری پرداخت و با خودش فرم ها را حمل می کرد. kay نزدیک به شصت سال سن دارد و برای نمایندگان مجلس اقدام کرده بود و بسیار مایل بود راجع به مسائل زنان در ایران و زنان کرد در سایر کشورهایی که زندگی می کنند بداند. معمولا روزانه وشب هنگام رفتن به شام راجع به تجربیاتمان گفتگو می کردیم . در بیشتر موارد با کسانی که بحث پیش می آمد با مسائل مطروحه کمپین موافق بودند به جز دو مورد که زنان نیجریه امضا نکردند و معتقد بودند که زن مسلمان با سیستم اسلامی مخالفت نمی کنند.
در مواردی نمایندگان دولت های پتیشن ها را امضا کردند اما تقاضا کردند که از بردن نام ایشان و انداختن عکس برای وب سایت کمپین خود داری شود چون ممکن است پروزه هایی در ایران داشته باشند ونمی خواهند این عمل آنها با عکس العمل غیر معقول در ایران مواجه شود.
نماینده گروه شرکت کننده از جانب 4انجمن سازمان ملل شاخه امریکا پس از آشنایی با کمپین برای ماه آوریل برنامه ای ترتیب داده اند که در شهر سندیگیو روی جنبش زنان ایران و زنان کرد و کمپین یک میلیون امضا به گفتگو بپردازیم .
Un commission on the statues of women 1)
Division for Advancement of women2)
Petition 3)
( United Nation Association of United State san Diego ) 4
شور برابری و امضاها
صبح روز چهارم در نیویورک به دوست و همراه فعال ایرانی ام که بدون لحظه ای آرام و قرار و بحث و توزیع مسائل مربوط به کمپین می پرداخت زنگ زدم صدایش کمی گرفته و بسیار خسته بود . گفتم چه خبر؟
-دیشب ساعت یک نصف شب زنگ زده بودی Misscall داشتم ساعت یک ربع به دو متوجه شدم نمی خواستم بیدارت کنم.
بیدارم کنی اتفاق بدی برایم پیش آمد می توانی حدس بزنی بدترین اتفاقی که ممکن است برایم پیش بیاید چیست؟
- چی شده بود بگو
-وقتی آمدی پوشه ها پتیشن را ببری برایت تعریف میکنم.
-نگران شدم و دقایقی بعد جلو Un دیدمش با چهره آشفته و خسته نخوابیده
-دیشب گم شده بودی؟
-نه گم شدن که چیزی نیست پیدا می شوم
-دزدیدنت؟
-نه بابا از او ن بدتر
-اتفاقی توی هتل پیش آمد؟
-نه اتفاق هتل که به من ربطی نداره
-بگو نمی تونم حدس بزنم
-دیشب دیر وقت وقتی برمی گشتم هتل می خواستم امضا های سازمانهای مختلف را شناسایی کنم و از آنها لیست تهیه کنم متوجه شدم که امضا ها همراهم نیست تمام کاغذها و وسایلم را بهم ریختم داشتم دیوانه می شدم . به تمام جاهایی که رفته بودم فکر کردم . آخرین لحظه درکلیسای محل برگزاری بسیاری از گردهمایی های سازمانهای غیر دولتی هنگامی که امضا ها را روی میز گذاشته بودم و مشغول بحث بودم احتمالا با تمیز کردن روی میز ها توی آشغالها رفته ، بیقرار به تو زنگ زدم که شاید بعد از گرفتن امضاها تو با خودت برده باشی اما جواب ندادی وقتی جواب نشنیدم بدون معطلی تاکسی گرفتم و به سوی کلیسا رفتم . درها بسته و هیچکس نبود و سرد و خلوت . جلوی کلیسا دهها کیسه بزرگ زباله روی هم انبار شده بود چه می توانستم بکنم اگر الان شهرداری می آمد چه می شد ؟ چطور می رسم تمام کیسه ها را باز کنم اما شروع کردم از روی کاغذ های هر کیسه متوجه می شدم که مربوط به کدام گردهمایی است . یک ساعت طول کشید با خوشحالی کاغذهای آشنا پوشه های نارنجی را دیدم همه امضا ی کثیف شده و قهوه ریخته شده را پیدا کردم . مهم نبود هنوز همه نیمه خیس بودند . همه را پیدا کردم . نفس راحتی کشیدم داستم توب کیفم می گذاشتم که ماشین بزرگ شهرداری رسید بانگاه تعجب آلود تحقیر آمیز نگاهم کرد. چه می کنی این وقت شب چیزی می خواهی؟ فکر میکرد بی خانمان و گرسنه ام ولی برایم مهم نبود .گریه ام گرفت . چشمانم پر از اشک شد از آنهمه شور و هیجان رسیدن به برابری ، از آنهمه گذشت و توان با هم رفتیم از امضا های من و او ( کی سونKay Swan) سه نسخه کپی گرفتیم که دیگر گم نشوند آخر هر امضا نماینده یک سازمان و گروه نبود و نماینده زمانی که آنها را با مشکلات زنان ایران آشنا کرده بودیم...
امضاها شور رسیدن به برابری بودند ، نمایندگان گذشت و تلاش...
روز جهانی زن همراه با کمپین در کالیفرنیا
25 اسفند 1386 - - نسخه قابل چاپ
بعد از ظهر روز هشتم مارس مراسمی با صرف چای و شیرینی به مناسبت روز جهانی زن توسط گروه کمپین در کالیفرنیا ترتیب داده شد . سالن برگزاری این جشن از طرف گروه غیر دولتی حقوق زنان (فمینیست مجوریتی) در اختیار گروه کمپین در کالیفرنیا قرار گرفته بود. در این برنامه که در حدود 65 نفر در آن شرکت کردند معرفی کوتاهی از کمپین یک میلیون امضا و دستاوردها و مشکلات آن در سال گذشته توسط یکی از اعضای کمپین در کالیفرنیا٬ سودابه فرخ نیا٬ ارائه شد. همینطور به مناسبت سالگرد فعالیت گروه کمپین در کالیفرنیا خلاصه ای از تلاش های این گروه توسط یکی از اعضای این گروه مطرح شد. سپس به نمایندگی از سایر اعضا٬ امید کوهی به بیان تجربه هایی از زندگی خود پرداخت و این که به عنوان یک پسر در فامیل و در زندگی شخصی همواره شاهد مشکلات زنان خانواده خود که برای او بسیار عزیز هستند بوده است. وی ادامه داد که دلیل این که اعضای این گروه برای کمپین فعالیت می کنند این است که خواست تغییر این قوانین از ته قلب تک تک فعالین این کمپین بر می آید
در ادامه هنرمند برجسته خانم مامک خادم به اجرای چند قطعه موسیقی پرداختند و خانم پرتو نوری علا شعر زیبای خود به نام "انسانم من" را برای حاضرین خواندند (موضوع این شعر مکالمه یک زن با فرهنگ مردسالار است). سپس روجا بندری خلاصه ای از کارهایی که می توان برای همکاری با این حرکت انجام داد از جمله تلاش بین المللی برای حمایت از امنیت فعالان کمپین در ایران را برای مهمانان مطرح کرد و از همه دعوت شد که به نوبه خود حتی با برداشتن یک قدم کوچک به این حرکت کمک کنند . برنامه با اجرای زیبای قطعاتی با تار توسط هنرمند جوان خانم صهبا مطلبی ادامه پیدا کرد و در پایان فعال حقوق بشر خانم ثریا فلاح که در نشست حقوق زنان در سازمان ملل متحد شرکت کرده بودند گزارش کوتاهی از مطرح شدن مسایل زنان ایرانی در این نشست ارائه کردند
در کنار این برنامه یک نمایشگاه کوچک از آثار هنری عکس و نقاشی با تلاش تعدادی دیگر از اعضای گروه برگزار شد. قسمتی دیگر از دیوارهای اتاق متعلق بود به عکس هایی از کمپین در ایران و توضیحات دقیقی از فشارهای وارد بر فعالین کمپین و سایر فعالین حقوق زنان ( همراه با گزارش هایی که توسط گروه عفو بین الملل منتشر شده بود). تعدادی از تقویم های کمپین ، کتاب مجموعه مقالات جلوه جواهری و تی شرت هایی با طرحی که توسط یکی از فعالان کمپین در کالیفرنیا طراحی شده بودند برای خرید وجود داشتند و درآمد حاصل از فروش آنها و همچنین از فروش عکس یا نقاشی در نمایشگاه برای پرداخت هزینه های این برنامه و سایر برنامه های گروه کمپین در کالیفرنیا استفاده خواهد شد. گروه کمپین در کالیفرنیا گروهی متشکل از 10-15 نفر از دانشجویان و جوانان ایرانی ساکن جنوب کالیفرنیا می باشد که به طور داوطلبانه برای کمپین با یکدیگر همکاری می کنند. نیکا کریمی، پیمان ملاذ، شهریارعظیمی٬ الهام قیطانچی و لیلا وزیری اعضای دیگری از این گروه بودند که در مدت یک ماه گذشته برای برگزاری این مراسم بی وقفه تلاش کردند
به بالاترين بفرستيد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر